ഗൃഹാതുരം 15

പിറന്ന വീട്

-ബാലകൃഷ്ണൻ മൊകേരി

പിറന്നവീടിന്റെപടികൾകേറിഞാ-

നറിയുമോ എന്നെയെന്നുചോദിക്കവേ,

ചെറിയമുറ്റത്തെ മുഴുവൻ കൈയേറി

വളർന്ന കാടുകളൊന്നു നടുങ്ങിയോ ?

ഇളകിടുന്നുണ്ട് ചെടികളൊക്കെയു-

മൊരുകാറ്റുവന്നു പതുങ്ങിനില്ക്കയായ്!

ചുവന്ന കാവിയാൽ മെഴുകിമിന്നിച്ച

വരാന്തയിൽ പൊടി കനത്തുനില്ക്കുന്നു!

ചുമരിൽ മാറാല,യൊളിച്ചിരിക്കുന്നു

ചിലന്തികൾ,മുരണ്ടുണരും പ്രാവുകൾ,

നിലവിളക്കിന്റെ തിരിതെളിഞ്ഞൊരു

സ്ഥലിയിൽ,ശുഷ്ക്കമാം പറവതൻജഡം,

പുറത്തുസ്വപ്നത്താൽനനച്ചു ഞാൻ നട്ട

ചെടികളൊക്കെയുമുണങ്ങിനില്ക്കുന്നു!

ഉണക്കമേശാതെയൊരു ബോഗൺവില്ല

ച്ചെടിമാത്രം കാൺമൂ നരച്ചപൂവുമായ്,

പഴയ സ്വപ്ന ത്തിന്നടുത്തുനില്ക്കവേ-

യൊരുകാറ്റുവീശി, പുണരുകയായെന്നെ!

അതിന്റെ മുള്ളുകൾ ദൃഢമാണിപ്പോഴും

മുറിവുകൾതന്നെ തരുന്നതെപ്പോഴും

ഒരുനിണബിന്ദു പുറത്തേക്കുവന്നു,

പുതുക്കുകയാവാം അതിൻരക്തബന്ധം!

പിറന്നവീടിനെക്കൊതിച്ചുവന്നുഞാ-

നിവിടെയാരുമി,ല്ലനക്കവുമില്ല!

എപ്പോഴെത്തിനീ,യെന്നൊരു ചോദ്യമോ,

വിളർത്തുപോയിനീ,യെന്ന വിതുമ്പലോ,

ഇവിടെയാരുമി,ല്ലവരൊക്കെയേതോ

മറുലോകംപൂണ്ടു,ദിനങ്ങളേറെയായ്!

(ഇവിടെ,യേട്ടനും കുടുംബവും,അവർ

നഗരസാമീപ്യം കൊതിച്ചുപോയവർ!

അവരു,പൂട്ടിയിട്ടിരിക്കുന്നൂ,വിറ്റു-

മുറിക്കുവാൻ പക്ഷേ,നിനച്ചുകാണില്ല !)

പഴയവീടിന്റെയടുത്തുമൂകനായ്

നിനവിലാഴവേ,മിഴിനനയവേ,

പുറത്തുനിന്നൊരാൾ,പറയുന്നൂ,നിങ്ങൾ

തിരിച്ചുപോകുവിൻ,അവിടാരുമില്ല!

*****************************