ഗൃഹാതുരം 8

ബാലകൃഷ്ണൻ മൊകേരി

മണ്ണിലെന്തെന്തു കൗതുകങ്ങൾ ,നമു-

ക്കെണ്ണിനോക്കിയാൽ തീർന്നുപോം സംഖ്യകൾ!

പച്ചമേലാടചാർത്തിയ കുന്നുകൾ,

പച്ചഞാറുപുതച്ച വയലുകൾ!

ദൂരെയുള്ള നദിയൊന്നുകാണുവാൻ

വെമ്പലാർന്നതാം കൊച്ചുകൈത്തോടുകൾ!

പൈക്കൾമേയുംവെളിമ്പറമ്പിൽ,ചാരെ

മെല്ലെമെല്ലെനടക്കുന്ന കൊറ്റികൾ!

കൂട്ടുകാരെ വിളിക്കുന്ന കൂവലിൻ

നാട്ടുരാഗങ്ങളങ്ങനെയങ്ങനെ....

മോഹഭംഗങ്ങൾ തീക്കാറ്റുപോലെയി-

ങ്ങാഞ്ഞുവീശുന്ന സാന്ധ്യച്ചൊരുക്കിലും

ഞങ്ങൾ കുട്ടികൾ, മണ്ണിന്റെ കൗതുകം

തേടിമാത്രം പലവഴി പോകവേ,

നീ വരാറില്ല,കൂടെയൊരിക്കലും

മണ്ണിലേക്കല്ല നിന്റെയാനോട്ടവും!

എന്നുമെപ്പോഴും വാനിലെയാഴങ്ങൾ

നിൻമിഴിയാലളക്കുകയാണുനീ

കാലുപൊള്ളുംവഴികളീമണ്ണിനെ

ചൂളയാക്കുന്നനേരവും വാനിലെ

കേളിയാടുന്ന മേഘങ്ങളെനോക്കി

നീവരച്ചുകൂട്ടീടും കിനാക്കളിൽ

ഞങ്ങളാരുമേ കാണില്ലയെന്നോര്‍ത്തു

ക്രോധമോടെ പരിഹസിച്ചന്നുനാം !

മണ്ണിൽനോക്കാത്ത നീ വെറും മാനത്തു-

കണ്ണിയെന്നു നാംകുറ്റപ്പെടുത്തിയും

നിന്റെനെറ്റിയിലുള്ള കുറിനോക്കി

കല്ലെറിയുന്നു,പൊട്ടിച്ചിരിക്കുന്നു!

സ്വപ്നജീവിതം എപ്പോഴുമിങ്ങനെ

കല്ലുകള്‍ക്കിരയാവുന്നതിപ്പോഴും!

അന്നുഞങ്ങളും സ്വപ്നങ്ങൾകാണുവാൻ

നിന്നിരുന്നെങ്കിലെന്നു നിനയ്ക്കവേ,

ഏതസഹ്യമാംപ്രശ്നത്തുരുത്തിലും

നേർത്തസാന്ത്വനത്തെന്നലായ് വന്നവ

കൂടെനിന്നേനെ, തന്നേനെ, മുന്നോട്ടു

പോകുവാനുള്ളതാങ്ങും തലോടലും!