അമൃത്

ബാലകൃഷ്ണൻ മൊകേരി

                        

കാനനവൃക്ഷത്തിന്മേൽ

മൗനമായ് പടർന്നേറി

മാനത്തിന്‍ സന്ദേശങ്ങൾ

മനസാ പാനംചെയ്കെ‍,

ആരാണ് കടയ്ക്കലെൻ

മെയ് പിടിച്ചുലയ്ക്കുന്നൂ

വലിച്ചുപറിക്കുന്നൂ ,

തറിച്ചു നുറുക്കുന്നു!

അപ്പൊഴും മാനത്തിന്റെ

സാന്ത്വനംശ്രവിച്ചെന്റെ

തലയാമരക്കൊമ്പിൻ

വലയിൽക്കിടക്കയാം!

എത്രനാൾ നിരന്തര

ധ്യാനത്തിൽ ലയിക്കണം

പുതുവേരുകൾ,നീണ്ടു

മണ്ണിനെസ്പർശിക്കുവാൻ!

എങ്കിലുമജയ്യമാ-

മിച്ഛതൻ കരുത്തിനാൽ,

വേരിന്റെയറ്റംകൊണ്ടീ

മണ്ണിനെത്തൊടുന്നേരം,

നേർത്തവേരിനാൽ മണ്ണിൻ

കരുത്തുമോന്തിക്കുടി-

ച്ചങ്ങനെ വീണ്ടും ഞാനാ-

പ്പഴയ രൂപംതേടും,

ഇത്തിരിനേരം,കാലം

കടമായരുളിയ

ജീവിതമെന്നിൽപ്പുതു

ശക്തികൾ പകർന്നിടും !

മരുന്നാണത്രേ,പല-

രോഗവുമെന്നെക്കാൺകെ

കുറ്റിയുംപറിച്ചോടി-

പ്പോയിടും,അമൃതത്രേ!

കയ്പാണ് രുചി,യാർക്കും

സഹിപ്പാനാവില്ലെന്നെ,

യതിനാൽ വളപ്പിലെ-

ക്കാട്ടുമൂലയിലെങ്ങാൻ

പലപീഢകള്‍ സഹി-

ച്ചിങ്ങനെ ശേഷിക്കുമ്പോൾ,

നിങ്ങളെത്തുന്നൂ വീണ്ടും

പറിച്ചെടുക്കാനെന്നെ,

പിഴിഞ്ഞു കുറുക്കിയി-

ട്ടമൃതം വാറ്റാനായി!

അപ്രിയമെന്നോടെന്നു

മെങ്കിലുമെൻജീവന്റെ

രാസലീലയിൽമൂക്കു-

മൗഷധം നിങ്ങൾക്കിഷ്ടം !

..................................